RESENSI KANAK-KANAK AUTISME

ISI KANDUNGAN

BIL.	TAJUK	MUKA SURAT
1.	RESENSI (PEMBELAJARAN BAHASA MELAYU KANANK-KANAK AUTISME)	2 & 3
2.	LAMPIRAN	4-7

PEMBELAJARAN BAHASA MELAYU

KANAK-KANAK AUTISME

            Jurnal membahaskan mengenai kaedah-kaedah pembelajaran Bahasa Melayu oleh kanak-kanak autisme dan kesan-kesan negatif terhadap kanak-kanak tersebut jika menggunakan teori-teori pembelajaran kanak-kanak normal.

            Autisme dapat ditakrifkan sebagai kanak-kanak yang mempunyai kehidupannya tersendiri tanpa menhiraukan orang di sekeliling mereka dan bersifat suka menyendiri, bertutur dengan perkataan yang berulang-ulang dan lebih cenderung kepada objek bukan bernyawa. Oleh yang demikian, terdapat beberapa kaedah pembelajaran yang diuar-uarkan oleh pihak-pihak yang bertanggungjawab seperti Program Pendidikan Khas Intergrasi (PPKI) dan National Autism Society of Malaysia (NASOM) untuk membantu kanak-kanak tersebut dalam bidang pembelajaran mereka memandangkan kaedah pembelajaran kanak-kanak normal tidak relevan untuk dilaksanakan. Kaedah yang pertama ialah Kaedah Biasa, di mana kaedah ini menetapkan bahawa guru pendidikan khas mencorakkan bagaimana cara pembelajaran yang hendak disampaikan mengikut kreativiti tersendiri. Sebagai contoh, seorang guru menggunakan kad gambar, muzik atau nyanyian dalam proses Pembelajaran dan Pengajaran (PNP) dengan berpandukan sukatan pelajaran yang telah dihasilkan. Seterusnya, Kaedah Muzik digunakan dengan cara memainkan muzik-muzik yang bersesuaian di dalam kelas, kemudian, kanak-kanak tersebut akan bertindak balas terhadap muzik tersebut dengan melakukan gerakan-gerakan. Misalnya, melakukan bunyi ayam berkokok, bunyi loceng dan bunyi hon kereta. Selain itu, pelbagai variasi muzik didengangkan seperti jaz, rock untuk melihat perbezaan gerakan yang dilakukan. Di samping itu, Kaedah Nyanyian juga dijalankan dengan cara mengecam sesuatu melalui lagu yang didengarkan sebagai contoh, melalui lagu seniman P.Ramlee iaitu Bujang Lapok. Rentetan itu, dengan harapan agar kanak-kanak tersebut dapat memupuk semangat cintakan lagu klasik dan mengenali seniman negara. Lantas, kaedah yang keempat iaitu Kaedah Drama. Kaedah ini dilaksanakan melalui tugasan lakonan yang mana mereka perlu lakonkan watak yang diberikan seperti watak juruwang, pembeli dan pengurus. Oleh yang demikian, pemerhatian akan dilakukan dengan melihat reaksi kanak-kanak autisme melalui lakonan tadi dalam aspek berkomunikasi , menggunakan peralatan dan tolak ansur antara satu sama lain. Akan tetapi, kaedah yang paling berkesan ialah Kaedah Santai Tutur (KST) iaitu kaedah ini dijalankan dengan menggabungkan kaedah muzik, nyanyian dan drama. Setelah dikaji, KST dapat menimbulkan keseronokan kanak-kanak autisme untuk belajar dengan berkurangnya kadar tingkah laku seperti meletakkan kepala di atas meja, menggosok mata, berjalan dan menjerit sekali gus dapat meningkatkan minat belajar kanak-kanak tersebut.

Walakin,kita akan menghadapi kesan-kesan yang negatif jika kanak-kanak autisme dihidangkan dengan kaedah dan modul pembelajaran kanak-kanak normal. Sedia maklum, kanak-kanak iaitu mereka yang belajar di peringkat pra sekolah diajar dengan kaedah membaca,mengira dan menulis. Akan tetapi, jikalau kanak-kanak autisme diajar menggunakan kaedah tersebut barangkali peratusan kanak-kanak tersebut menerima pembelajaran sangat sedikit. Ini kerana, kanak-kanak autisme mempunyai kurang tumpuan belajar dan mereka cepat berasa bosan. Tambahan pula, kanak-kanak autisme lebih gemar berimiginasi dengan dunianya sendiri dan mustahil untuk mereka menangkap apa yang diajarkan oleh guru-guru apatah lagi berupaya untuk menulis dan membaca seperti kanak-kanak normal yang lain. Pembelajaran Bahasa Melayu khususnya , memerlukan pemahaman untuk mempelajarinya, jadi, bagaimanakah kanak-kanak autisme dapat menerima pelajaran yang diajarkan hanya dengan proses satu hala iaitu guru bercakap di hadapan kelas dan anak murid mendengar serta menerima. Seterusnya, kesan kedua yang dapat dirungkaikan ialah kanak-kanak autisme akan hilang minat untuk menimba ilmu. Kanak-kanak autisme yang cenderung untuk menyendiri memperlihatkan kepada kita bahawa suasana yang ramai orang bukanlah keadaan yang selesa dan  menenangkan mereka. Walhal, kita ketahui bahawa kuantiti pelajar untuk sesebuah kelas ialah dalam lingkungan 20 hingga 30 orang pelajar. Oleh yang demikian, bagaimanakan penerimaan mereka terhadap keadaan ini? Sudah tentu mereka tidak berasa selesa seterusnya menanamkan dalam diri mereka bahawa sekolah di mana tempat proses PNP menjadi tempat yang yang asing untuk mereka. Secara tidak langsung, mereka tidak berminat untuk mengikuti pembelajaran seterusnya. Akhir sekali, peratusan kanak-kanak yang buta huruf di negara ini akan terus meningkat. Perkara ini sebenarnya akan menimbulkan kebimbangan pihak kerajaan kerana gagal melahirkan masyarakat yang celik huruf. Bukan sekadar itu sahaja, para ibu bapa kanak-kanak autisme jugal bakal runsing memikirkan masa depan anak-anak mereka kerana ketidakupayaan mereka menguasai ilmu lebih-lebih lagi pelajaran Bahasa Melayu yang merupakan subjek teras.

Konklusinya, kaedah-kaedah pembelajaran kanak-kanak normal sama sekali tidak boleh di sama tarafkan dengan kanak-kanak autisme. Justeru, ia merupakan kesalahan yang besar jika masyarakat masih tidak ambil cakna terhadap pembelajaran Bahasa Melayu kanak-kanak autisme khususnya. Sebagai warga yang berwawasan, marilah kita menggembleng tenaga serta  mencurahkan idea yang bernas untuk memastikan perjalanan pembelajaran yang lancar bagi kanak-kanak autisme kerana simptom autisme ini sukar untuk diubati. Alangkah bagusnya jika kita dapat membantu mencegah  kanak-kanak tersebut daripada terus duduk dalam kelompok yang tiada perubahan seperti pepatah yang mengatakan “ mencegah lebih baik daripada mengubati” agar negara kita dapat melahirkan ramai cendekiawan seperti Kota Banghdad yang dikenali sebagai kota ilmu pada suatu masa dahulu.